Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Żorach

UZASADNIENIE

wyroku z 3 lipca 2024 roku

Pozwem z 27 czerwca 2023 roku (data wpływu do Sądu: 30 czerwca 2023 roku) powódka Z. (...) z siedzibą w Ż. wniosła o zasądzenie od pozwanych M. D. oraz P. S. solidarnie kwoty 13000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dwudziestu sześciu kwot 500 zł (łącznie 13000 zł) od dat szczegółowo opisanych w pozwie do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu miejsc parkingowych. Podała, że zasady korzystania z ww. miejsc określa wydany przez nią regulamin; podniosła, że rzeczony regulamin jest wywieszony w widocznych miejscach garażu podziemnego, którego dotyczy sprawa. Podkreśliła, że rzeczony garaż nie jest ogólnodostępny, a tytułem uprawniającym do korzystania z miejsca postojowego w nim jest umowa najmu zawarta pomiędzy danym użytkownikiem a zarządcą. Wskazała, że zgodnie z punktem 11 rzeczonego regulaminu za każdy przypadek jego naruszenia zarządca może obciążyć użytkownika opłatą porządkową w kwocie 500 zł. W dalszej kolejności argumentowała, że jej pracownicy stwierdzili nieuprawniony wjazd na teren rozpatrywanego parkingu samochodu osobowego należącego do pozwanych w 26 datach szczegółowo wymienionych w pozwie. Mając na uwadze powyższe, powódka wskazała, że dochodzi opłaty za bezumowne korzystanie z parkingu – dochodzona kwota 13000 zł stanowi iloczyn liczby naruszeń (26) oraz opłaty porządkowej (500 zł).

12 października 2023 roku Sąd Rejonowy w Żorach wydał wobec pozwanych M. D. oraz P. S. wyrok zaoczny, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu. Wyrok ten uprawomocnił się w stosunku do M. D..

Pismem z 6 listopada 2023 roku pozwany P. S. wniósł sprzeciw od przedmiotowego wyroku. W uzasadnieniu zajętego przez siebie stanowiska wskazał, że jest co prawda współwłaścicielem pojazdu, którego dotyczy sprawa, lecz nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami.

W piśmie z 8 kwietnia 2024 roku powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił co następuje

Z. (...) z siedzibą w Ż. (dalej (...)) prowadzą działalność gospodarczą w zakresie najmu miejsc parkingowych. Jednym z parkingów (garaży) wchodzących w skład zasobów (...) jest garaż podziemny ulokowany w Ż. przy ul. (...).

(dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto wydruk z KW – k. 8-13)

Zgodnie z regulaminem rozpatrywanego garażu:

⚫

nie jest on ogólnodostępny; tytułem prawnym uprawniającym do korzystania z miejsca postojowego w nim jest umowa najmu miejsca postojowego (pkt 4 regulaminu);

⚫

użytkownik przez wjazd na parkingu wyraża zgodę na warunki regulaminu (pkt 5 regulaminu);

⚫

użytkownik jest uprawniony do używania miejsca postojowego wyłącznie do przechowywania pojazdów zgłoszonych w umowie najmu; zgłoszenie pojazdu do umowy najmu polega na podaniu marki, modelu pojazdu i jego numeru rejestracyjnego (punkt punkt 7 i 8 regulaminu);

⚫

zabrania się korzystania z garażu przez osoby nieuprawnione, tj. które nie zawarły umowy najmu miejsca postojowego, jak i umieszczania w nim pojazdów niezgłoszonych w umowie najmu (pkt 10 lit a i b regulaminu)

⚫

w przypadku naruszenia postanowień regulaminu zarządca ma prawo obciążyć użytkownika opłatą porządkową w kwocie 500 zł za każdy przypadek naruszenia.

(dowód: regulamin – k. 14)

W datach: 26 października 2022 roku, 31 października 2022 roku, 16 listopada 2022 roku, 21 listopada 2022 roku, 26 listopada 2022 roku, 28 listopada 2022 roku, 29 listopada 2022 roku, 13 grudnia 2022 roku, 15 grudnia 2022 roku, 16 grudnia 2022 roku, 25 grudnia 2022 roku, 27 grudnia 2022 roku, 8 stycznia 2023 roku, 21 stycznia 2023 roku, 28 stycznia 2023 roku, 31 stycznia 2023 roku, 2 lutego 2023 roku, 11 lutego 2023 roku, 3 marca 2023 roku, 12 marca 2023 roku, 26 marca 2023 roku, 14 kwietnia 2023 roku, 15 kwietnia 2023 roku, 29 kwietnia 2023 roku, 3 maja 2023 roku, 5 maja 2023 roku pracownicy (...) stwierdzili, że w rzeczonym garażu zaparkowany jest pojazd o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten nie posiadał uprawnień do parkowania w rzeczonym miejscu (tj. w jego zakresie nie została zawarta stosowna umowa najmu). Przedmiotowy pojazd w rzeczonym miejscu każdorazowo parkowała M. D..

(dowód: ksero notatek służbowych wraz z wezwaniami do zapłaty oraz wydrukami fotografii – k. 15-61, zeznania M. D. – k. 140-141 oraz zeznania P. S. – k. 141, pismo KMP w Ż. – k. 131 )

Współwłaścicielami pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) są M. D. oraz P. S..

(dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto pismo z (...) k. 62-64, zeznania M. D. – k. 140-141 oraz zeznania P. S. – k. 141)

Przedmiotowym pojazdem kieruje wyłącznie M. D.; jeśli P. S. się nim przemieszcza, to czyni to wyłącznie jako pasażer. Nie posiada on równocześnie uprawnień do kierowania pojazdami.

(dowód: zeznania M. D. – k. 140-141, zeznania P. S. – k. 141 oraz pismo KMP w Ż. – k. 131)

Pismami z 25 maja 2023 roku M. D. oraz P. S. zostali wezwani do zapłaty opłat porządkowych za nieuprawnione parkowania, tj. M. D. do zapłaty kwoty 11500 zł, zaś P. S. – kwoty 13000 zł. Pisma te pozostały bez odzewu.

(dowód: ostateczne wezwania do zapłaty wraz z potwierdzaniem nadania – k. 66-70)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz dowodu z zeznań pozwanej. Dowody te były ze sobą spójne i tworzyły komplementarną całość, wobec czego Sąd nie dopatrzył się okoliczności mogących rzutować na ich wiarygodność. Zgodnie z regulacjami k.p.c., podobnie zresztą jak na gruncie procedury karnej, sąd orzekający w danej sprawie winien wypowiedzieć się zasadniczo wyłącznie co do dowodów, którym nie dał wiary; z kolei dowody, którym sąd w pełni dał wiarę powinny być przez sąd analizowane (oceniane) o tyle, o ile sąd uzna to za konieczne. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się takiej konieczności.

Sąd zważył co następuje

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, co skutkowało koniecznością uchylenia wydanego w sprawie wyroku zaocznego w zaskarżonym zakresie i oddaleniem powództwa.

Powód dochodził wysuniętego roszczenia w związku z nieuprawnionym parkowaniem pojazdu na terenie należącego do niego parkingu, zaś dochodzoną wierzytelność powiązał z regułami reżimu ex contractu.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia danego faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu tego wywodzi skutki prawne. Odzwierciedleniem tej zasady na płaszczyźnie procesowej jest norma wyrażona w art. 232 k.p.c. Strony są zatem zobowiązane do wskazywania dowodów (środków dowodowych) dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W judykaturze słusznie zaznaczono przy tym, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, zaś twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 roku, sygn. akt I PKN 660/00).

Odnosząc powyższe do realiów rozpoznawanej sprawy wskazać po pierwsze należy, że powód zobligowany był wykazać, że to pozwany kierował pojazdem, którego dotyczy sprawa i parkował nim na parkingu należącym do powoda w datach wskazanych w pozwie (tj. wykazać, że to zachowanie pozwanego naruszyło regulację, z której treści wywodzi on skutki prawne); powód mógł to uczynić np. poprzez przedłożenie stosownych stopklatek z nagrań monitoringu wizyjnego obejmującego omawiany parking etc. Równocześnie w ramach postępowania dowodowego jednoznacznie ustalono, że przedmiotowy pojazd w rzeczonych datach nie był parkowany w rozpatrywanym miejscu przez pozwanego, lecz przez inną osobę, tj. M. D., a więc osobę, co do której uprawomocnił się wydany pierwotnie w sprawie wyrok zaoczny. Wbrew stanowisku powoda w polskim systemie prawa cywilnego brak jest jakiejkolwiek podstawy prawnej, aby współwłaściciel danego pojazdu
– z samego tylko tytułu bycia współwłaścicielem – odpowiadał za następstwa nieuprawnionego parkowania tymże pojazdem przez drugiego współwłaściciela. Zasadą jest bowiem odpowiedzialność osobista za dane zachowanie; odpowiedzialność o innej konstrukcji wymaga szczegółowej podstawy prawnej – np. na gruncie reguł deliktowych przepisem takim jest art. 433 k.c. („ za szkodę wyrządzoną wyrzuceniem, wylaniem lub spadnięciem jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia jest odpowiedzialny ten, kto pomieszczenie zajmuje, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą zajmujący pomieszczenie nie ponosi odpowiedzialności i której działaniu nie mógł zapobiec”). Na marginesie warto wskazać, że przedstawiony przez powoda regulamin nie zawiera definicji terminu „użytkownika”, którym się posługuje. Jest to o tyle istotne, że zgodnie z jego treścią przewidziana w nim opłata dodatkowa – w istocie kara umowna – może być nałożona li tylko na użytkownika. Literalna wykładnia regulaminu wskazuje, że pod pojęciem tym rozumiana powinna być przede wszystkim osoba, z którą powód zawarł pisemną umowę najmu ( vide pkt 4 regulaminu). Z kolei liberalna wykładnia celowościowa wydaje się dopuszczać twierdzenie, że termin ten obejmuje również osobę kierującą określonym pojazdem, jeśli wjechała na teren parkingu, niezależnie od uprzedniego pisemnego zawarcia umowy najmu ( vide pkt 5 i sformułowanie „ użytkownik pojazdu poprzez wjazd do Garażu wyraża zgodę na warunki…”), tj. przy ewentualnym przyjęciu dorozumianego zawarcia tejże umowy; nawet zatem na gruncie przedmiotowego regulaminu brak jest podstaw do rozciągania odpowiedzialności, de facto rzeczowej, na właściciela danego pojazdu.

Niezależnie od powyższego zasygnalizować warto, że powód w żaden sposób nie wykazał, aby przywołany regulamin był wywieszony w widocznych miejscach analizowanego parkingu. Zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 384 § 1 k.c. „ ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy”; okoliczności rozpatrywanej sprawy, w tym w szczególności charakter regulacji omawianego regulaminu oraz zakres potencjalnej odpowiedzialności za jego złamanie przemawiają przy tym za wykluczeniem możliwości zastosowania konstrukcji art. 384 § 2 k.c. (tak też w analogicznym układzie sytuacyjnym U. Ernst, A. Rachwał, F. Zoll, Prawo cywilne. Część ogólna, Warszawa 2013, s. 127). Dochodząc roszczeń w niniejszej sprawie powód zobligowany był zatem wykazać, że należycie udostępnił on treść regulaminu nie tyle na terenie parkingu, co przed wjazdem na niego (skoro – zgodnie z pkt 5 regulaminu – „ użytkownik pojazdu poprzez wjazd do Garażu wyraża zgodę na warunki niniejszego Regulaminu”, zaś regulamin powinien zostać dostarczony drugiej stronie przed zawarciem umowy). Kwestia ta nie będzie podlegać bliższej analizie Sądu, a to z uwagi na okoliczności wskazane w akapicie poprzedzającym, które per se przesądziły o oddaleniu powództwa.

Mając na uwadze powyższe i stosując normę art. 347 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.

Z:

1)  (...)

2)  (...)

3)  (...)

4)  (...)

ASR Kamil Leśniewski, 10.9.24r.